Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσήνης

Μερική άποψη του αρχαιολογικού χώρου της Μεσσήνης.

Το μουσείο εγκαινιάστηκε τον Μάρτιο του 2000 και αποτελείται συνολικά από τρεις αίθουσες.
Μικρό μουσείο για να χωρέσει τα ευρήματα των ανασκαφών ενός τόσου μεγάλου αρχαιολογικού χώρου και
όπως μας είπε ο φύλακάς του τα περισσότερα ευρήματα φυλάσσονται σε αποθήκη. 
Η είσοδος στο μουσείο μαζί με τον αρχαιολογικό χώρο είναι 5 ευρώ.

Μαρμάρινο σύμπλεγμα λιονταριού που κατασπαράζει ελάφι.
Βρίσκονταν σε προεξέχοντα σημεία ταφικού μνημείου 
που βρέθηκε πίσω από τη δυτική στοά του Γυμνασίου.

Τα δυο αγάλματα από το Ασκληπιείο απεικονίζουν 
πιθανότατα τους γιους του Ασκληπιού, Μαχάονα 
και Ποδαλείριο.
Μαζί με το άγαλμα του Ασκληπιού που δεν σώζεται 
ολόκληρο αποτελούσαν ενιαίο αγαλμάτινο σύνταγμα , τοποθετημένο στον οίκο Η 
της βόρειας πτέρυγας του Ασκληπιείου..

Ο Μαχάων ήταν ο μεγαλύτερος γιος του 
Ασκληπιού, φημισμένος γιατρός και ήρωας 
πολεμιστής του Τρωικού πολέμου. 
Στο αριστερό του χέρι κρατάει το ξίφος του 
γυρισμένο προς τα επάνω.

Εικονίζει πιθανώς τον νεότερο γιο του 
Ασκληπιού, Ποδαλείριο.

Μαρμάρινο άγαλμα κοριτσιού από το Αρτεμίσιο.

Μαρμάρινο άγαλμα ιέρειας, Ρωμαϊκών χρόνων 
σε τύπο 4ου αιώνα π.Χ.Στο βάθος άγαλμα ιέρειας, 
Ρωμαικό αντίγραφο του 3ου αιώνα μ.Χ.
ενός ελληνιστικού πρωτοτύπου του 5ου αιώνα π.Χ. 
στον τύπο της θεάς Νέμεσης του Ραμνούντα 
Αττικής.

Δεξιά: Άγαλμα κοριτσιού που όπως αναφέρει η επιγραφή 
στο βάθρου του ονομαζόταν Μεγώ.

Με το αριστερό της κρατούσε το ξόανο της  θεάς Αρτέμιδος. 
Αναθέτες του αγάλματος ήταν οι γονείς της Δαμόνικος 
και Τιμαρχείς, που διετέλεσαν ιερείς.

Αριστερά : Άγαλμα κοριτσιού από το Αρτεμίσιο.

Μαρμάρινο άγαλμα ιέρειας, Ρωμαϊκών χρόνων 
σε τύπο του 4ου αι. π.Χ.

Μαρμάρινο άγαλμα κοριτσιού από το 
Αρτεμίσιο.Φοράει μακρύ και ψηλά ζωσμένο 
χιτώνα, 2ος αι. μ.Χ.

Ιωνικό κιονόκρονο από επιχρισμένο ψαμμίτη.

Έργα του γλύπτη Δαμοφών του Μεσσήνιου.
Ξεχωριστά είναι το κεφάλι και το αριστερό πέλμα 
του κολοσσιαίου αγάλματος του Θηβαίου Ηρακλή 
από το Ασκληπιείο. 
Όπως επίσης και το κεφάλι μαρμάρινου αγάλματος 
που εικονίζει τον Απόλλωνα.

Όλα τα παραπάνω εκθέματα όπως είναι τοποθετημένα 
στην πρώτη αίθουσα του μουσείου.

Η δεύτερη αίθουσα του μουσείου και ακολουθούν 
τα εκθέματα που είναι σε αυτή 
εκτός από τον Δορυφόρο και τον Ερμή που βρίσκονται 
στην μικρότερη αίθουσα της εισόδου του.

Άγαλμα ρωμαίου αυτοκράτορα.
Στο αριστερό του χέρι κρατάει την υδρόγειο
σφαίρα. Έργο τοπικού εργαστηρίου που
χρησιμοποίησε ελληνιστικό γυναικείο άγαλμα
ως πρώτη ύλη. 

Η Άρτεμις Λαφρία. Απεικονίζει τη θεά με το δεξί
χέρι υψωμένο προκειμένου να ανασύρει βέλος
από την φαρέτρα της

Άγαλμα της Ίσιδος Πελαγίας, προστάτιδας των 

ναυτικών. 

Η θεά στέκεται σε πλώρη πλοίου και πατάει στο 

 έμβολο. Με τα χέρια της συγκρατούσε το 

φουσκωμένο πανί του πλοίου.

Εποχής Ανδριανού ( μέσα 2ου αι. μ.Χ. )

Θυμιατήρια διάφορων τύπων και μεγεθών, 
ποτήρια με βυθίσματα στον κορμό, 
σφαιρικά κύπελλα, λυχνάρια και 
απανθρακωμένοι καρποί.

Τα λυχνάρια είναι κορινθιακού τύπου κατασκευασμένα 
με μήτρα σε γνωστά εργαστήρια και 
ορισμένα φέρουν ανάγλυφες παραστάσεις 
( Αρτέμιδος, μονομάχων και  ερωτικού συμπλέγματος ).

Τύποι λυχναριιών από την Αρχαία Μεσσήνη που 
χρονολογούνται  από τον 3ο αι. π.Χ. ως τον 1ο αι. μ.Χ.

Πήλινα πλακίδια με ανάγλυφες παραστάσεις, 
Ειδώλια αντρών και γυναικών.

Το κεφάλι μαρμάρινου αγάλματος του Ερμή.

Ο Ερμής ο θεός που οδηγεί τις ψυχές των
νεκρών στο κάτω κόσμο
εικονίζεται να βαδίζει προς τα δεξιά του,
έχοντας αναριγμένη
την χλαμύδα στον αριστερό ώμο και κρατώντας
με το δεξί του χέρι το κηρύκειο που λείπει.

Το μαρμάρινο αντίγραφο του Δορυφόρου από το 
Γυμνάσιο της Μεσσήνης, που φιλοτεχνήθηκε 
τον 1ο αι. π.Χ εικόνιζε πιθανότατα τον Αθηναίο 
ήρωα Θησέα, προστάτη των εφήβων. 
Το στήριγμα σε μορφή φοινικόδεντρου στο δεξί 
πόδι αποτελεί προσθήκη του αντιγραφέα.
( Ο ορειχάλκινος ανδριάντας του Δορυφόρου έργο 
του Αργείου γλύπτη Πολυκλείτου -440π.Χ.- 
ήταν φημισμένος στην αρχαιότητα ως η ιδεώδης
από άποψη ρυθμού και συμμετρίας, εικόνα του 
καλού και αγαθού νέου άντρα. 
Κρατούσε στο λυγισμένο αριστερό χέρι το δόρυ 
στο οποίο οφείλει και το όνομά του. 
Την ιδιαίτερη απήχησή του δείχνει και ο μεγάλος
αριθμός των ρωμαικών αντιγράφων του. )