confusedmindblog: Νοεμβρίου 2015

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Photo a day 8-19 November

"Αν προσέξετε στη φύση, τα όμοια δέντρα έχουν σχεδόν

το ίδιο σχήμα. Ελάχιστα ξεφεύγουν.

Δείτε, ας πούμε, τις ελιές, τα έλατα, τις νερατζιές....

Μόνο οι ευκάλυπτοι διαφέρουν.

Παίρνουν συνήθως τη μορφή που τους χαρίζει ο άνεμος.

Οι Ευκάλυπτοι είναι μοναχικοί. Απόμακροι. Στοχαστικοί.

Μοιάζει σα να σηκώνουν στα κλαδιά τους

όλη τη λύπη των ανθρώπων.

Κι η λύπη δεν είχε ποτέ γνώριμο σχήμα.

Κρέμεται πάντα σιωπηλά, κάτω απ' το φως του ήλιου,

σαν τα κλαδιά του ευκάλυπτου."

"Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή"

Αλκυόνη Παπαδάκη

Με ένα ξύλινο βαγόνι ταξιδεύω
στου ονείρου μου το φως να φτάσω.
Χρυσαφένιες δύσεις συναντώ
μακρυά από μαύρο και καταιγίδες.
Τα κατσαρά πέπλα της φύσης αγγίζω
και αφουγκράζομαι κάθε πλάσμα σε αυτή.
Σαν έναν ακόμα ονειροπόλο
που όταν πετάει εκεί ψηλά
μόνη του έγνοια η ειρήνη
στον κόσμο, το νου και την καρδιά.

Day 8.....Wooden

Day 9.....Distraction

Day 10.....Golden

Day 11....Blank

Day 12.....curly

Day 13 & 14......One word & peace

Day 15.....flying

Day 16....bottle

Day 17....triangle

Day 18...flora

Day 19....Fauna

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Το ταξίδι ενός φλιτζανιού...

Ξέρω ότι δείχνω ως ένα συνηθισμένο φλιτζανάκι που φωτογραφίζεται πάνω στο πιατελάκι του αλλά η ιστορία του δικού μου ταξιδιού άλλαξε την εμφάνισή μου πριν ένα χρόνο.

Το ταξίδι ξεκίνησε πριν πενήντα τρία χρόνια. Δεν ζούσα βέβαια τότε μα τα χρόνια που πέρασα μαζί της μου διηγήθηκαν όλα όσα κι εγώ θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω.

Δεκάχρονα παιδιά και οι δυο τον καιρό του πολέμου. Γράμματα έμαθαν. Εκείνος διαβάζοντας κάτω από το δέντρο που φύλαγε τα πρόβατα του πατέρα του - συγκεκριμένα τα ξένα πρόβατα που είχε αναλάβει η οικογένειά του προκειμένου να έχει στέγη και τροφή - και εκείνη από τον θείο της και δάσκαλο του μικρού χωριού που μεγάλωνε.

Κάτω από αντίξοες συνθήκες βρέθηκαν να κατοικούν στην ίδια πόλη. (συγκλονιστικές οι ιστορίες και των δυο που αποτελούν από μόνες τους ένα ολόκληρο κεφάλαιο η καθεμιά ).

Τα χρόνια περνούσαν και οι δυο νέοι δεν έτυχε να συναντηθούν.

Η μοίρα όμως είχε φτιαγμένο για εκείνους το καλύτερο σενάριο.

Ένα προξενιό τους ένωσε στην ηλικία των 30 χρόνων.

Από την πρώτη μέρα που έζησαν μαζί εκείνος έφτιαχνε το πρωινό τους καφεδάκι ( βγαίνοντας στην σύνταξη ανέλαβε και τον απογευματινό). Θα το έπιναν μαζί ή θα το άφηνε σκεπασμένο με ένα πανάκι στο τραπέζι της κουζίνας για να το βρει εκείνη όταν ξυπνήσει. Αυτό συνεχίστηκε για πενήντα τρία ολόκληρα χρόνια.
Η μόνη τους διαφορά ήταν στα φλιτζάνια. Εκείνος πιστός στο παραδοσιακό λευκό και παχύ φλιτζάνι του ελληνικού καφέ, ενώ εκείνη προτιμούσε πάντα τα λουλουδάτα φλιτζάνια. Εγώ λοιπόν ήμουν το τελευταίο από ένα τέτοιο σετ φλιτζανιών.
Πριν ένα χρόνο εκείνη έφυγε!
Μέρες ολάκερες έμεινα πάνω στην βάση μου χωρίς κανένας να με ακουμπήσει.
Εκείνος δεν έφτιαχνε πια καφέ και ας τον παρακαλούσε η κόρη του -που μένουν στο ίδιο σπίτι- να πιούν μαζί ένα καφεδάκι.
Την ίδια άρνηση είχε κι όλο το διάστημα που εκείνη ήταν στο νοσοκομείο.
Το ίδιο έκανε κι εκείνη όταν ήταν στο νοσοκομείο εκείνος.
Πέρασαν μέρες. Δέκα πάνω κάτω.
Κι έφτασε εκείνο το πρωινό που ξυπνώντας η κόρη βλέπει στο τραπέζι της κουζίνας ένα φλιτζάνι σκεπασμένο με μια χαρτοπετσέτα. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε μεμιάς στο πρόσωπό της.
Ήταν σίγουρη πως είχε πιεί και ο πατέρας της.
Αυτό που δεν μπορούσε με τίποτα όμως να φανταστεί ήταν πως ο καφές του ήταν πια σερβιρισμένος μέσα σε μένα.
Στο φλιτζάνι της!

Από εκείνη τη μέρα με τοποθετούν σε ένα άλλο πιατελάκι.
Τι απέγινε το δικό μου;
Δεν έμαθα ακόμα......

Η ιστορία είναι αληθινή και γράφτηκε για "Το ταξίδι ενός φλιτζανιού" που διοργανώνει η Πέτρα από το blog " Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου".

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Στο χρώμα της ελπίδας ( 17ο Φωτογραφίζειν )

"Τα χρώματα της γης" ήταν το θέμα της φωτογράφισης για τον 17ο διαγωνισμό του "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία από το "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".

"Στο χρώμα της ελπίδας " ο τίτλος της δικής μου συμμετοχής με την παρακάτω φωτογραφία.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε τον Απρίλιο του 2015 στην διαδρομή μας από το χωριό Άνω Βλασία Αχαΐας προς τους καταρράκτες του Αγίου Ταξιάρχη.

Το 18ο "Φωτογραφίζειν" έχει σημάνει την έναρξή του και περιμένει τις συμμετοχές μας μέχρι τις 14 Νοεμβρίου.
Το θέμα του όπως και τους κανόνες του διαγωνισμού μπορείτε να δείτε στο μπλογκ της Μαρίας, εδώ.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

After all.....

O K. Ντίγκενς είπε : << Αισιόδοξος είναι ο άνθρωπος που βλέπει φως εκεί που δεν υπάρχει>>.
Εγώ θέλω να πιστεύω πως αισιόδοξος είναι ο άνθρωπος που ανακαλύπτει το φως που δεν βλέπουν οι άλλοι.
Εκείνο το φως που περίμενε και η Σκάρλετ ο' Χάρα σε κάθε καινούργια μέρα που ξημέρωνε.
Σαν άλλη Σκάρλετ ο' Χάρα κι εγώ για να πάρω δύναμη και να συνεχίσω περιμένω πολλές φορές την επόμενη μέρα. Θα διορθώσει τα λάθη της προηγούμενης, όχι κάνοντας θαύματα αλλά βάζοντας το καθετί στην θέση του.
Η ζωή μου δεν περνάει πάνω σε ροζ συννεφάκια, ούτε έχω αντιμετωπίσει μόνο πουπουλένιες καταστάσεις. Συνεχίζω όμως γιατί ξέρω πως όλα θα πάνε καλύτερα.
Εύχομαι σε όλους μας να μπορούμε να ανακαλύπτουμε εκείνο το φως που θα μας δίνει την δύναμη.

Με αφορμή την πρώτη φωτογραφία βρήκα την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας το παραπάνω κείμενο που είχα γράψει στο ταξιδιάρικο "ημερολόγιο αισιοδοξίας" της Κατερίνας.

Day 7: A quote

Day 1: two

Day 2: flat

Day 3: cutlery

Day 4: childhood

Day 5: 6 o'clock

Day 6: A face

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Photo a day 11-31 October

Μοναχικοί περίπατοι στη φύση ή περίπατοι με αγαπημένα πρόσωπα, ταξίδια που αφήνουν όμορφες αναμνήσεις ( ειδικά μετά από προσωπικές καταιγίδες ), συναντήσεις και ανταλλαγή απόψεων με πολλούς ανθρώπους - γνωστούς και άγνωστους-, ατελείωτες ολονύχτιες συζητήσεις με την καλύτερή σου φίλη, ανακάτεμα υλικών στην κουζίνα και ένα λερωμένο από παγωτό μουτράκι να σου χαρίζει το καλύτερό του χαμόγελο.

Day 31: One