Day 3...........something you held

Πριν λίγες μέρες ψάχνοντας να βρω ένα έγγραφο... βρήκα μπροστά μου την παρακάτω αντζέντα.  
Μια αντζέντα που μου έκανε καλή συντροφιά κάποτε. 
Χρησιμοποιήθηκε σαν προσωπικό ημερολόγιο ώρες που δεν είχα σε ποιον να μιλήσω.

Δεκέμβριος 1997

"Δεν ξέρω τι μέρα έχουμε σήμερα......μετράω έξι μερόνυχτα σε αυτή την παιδιατρική κλινική.

Δεν ξέρω τι ώρα είναι.Μπορώ να υπολογίσω όμως ότι κοντεύει χάραμα μιας και το πακέτο των τσιγάρων μου αδειάζει...
Πόσο χρειάζομαι αυτή την στιγμή ένα καφέ! 
Το στόμα μου είναι πικρό από τα τσιγάρα και η τελευταία γουλιά καφέ έχει τελειώσει εδώ κι ώρες.

Έκλεισα πάλι τα βλέφαρά μου για δέκα λεπτά αυτό το βράδυ και σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που βρήκα διαθέσιμα αυτά τα δέκα λεπτά.
  Κοιτάζω εσένα να κοιμάσαι εκεί στο πάτωμα πάνω σε μια κουβέρτα  Εσύ που έχεις μια ιδιαιτερη λατρεία με το κρεβάτι και το  στρώμα σου τώρα κοιμάσαι κάτω από μια παιδική κούνια. Είσαι  μαζί μας μέρα νύχτα. Θέλω να σε διώξω να πας να ξεκουραστείς, αλλά σε χρειάζομαι εδώ... 

Ξέρω... είναι εγωιστικό, αλλά αισθάνομαι πως δεν θα τα καταφέρω μόνη ......  "

Μπορεί πριν λίγες μέρες  η ανάγνωση του παραπάνω αποσπάσματος να με ισοπέδωσε ....τώρα όμως χαίρομαι που το διάβασα.
Μου θύμισε τι πραγματικά έχει ανεκτίμητη αξία για μένα σε τούτη την ζωή..... 

Καλό ξημέρωμα!!