Να σ' αγναντεύω θάλασσα ( Κ. Βάρναλης) - Η στιγμή σου σ'ένα ποίημα

Να σ' αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω,
απ' το βουνό ψηλά,
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να' ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας
μετ' άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ' τα σύννεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ' ακρογιάλια σα μετεξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά_κάποτ' ένα καράβι
ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

Ξανανιωμένα απ' το λουτρό να ροβολάνε κάπου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά
τα πεύκα, τα χρυσόπευκα κι ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

Κι αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό
τα ερημικά χιονόσπιτα - κι αυτά μες τ' όνειρό τους
να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου,
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να' ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαριόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακριά απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακριά πολύ κι από τους μαύρους κολασμένους.....

                                                                        Κώστας Βάρναλης ( 1883-1974 )

Μελοποιημένο το ποίημα σε μουσική της Φωφώς Δασκαλάκη, από την εκδήλωση με τίτλο "Να σ'αγναντεύω θάλασσα", του Μουσικού Σχολείου Ρεθύμνου ( 2005 ) μπορείτε να απολαύσετε, εδώ.

"Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα".. είναι μια όμορφη ιδέα της Μαρίας Νι κι όπως χαρακτηριστικά γράφει η ίδια :   
"Ας τολμήσουμε όλοι μας να νιώσουμε ελεύθεροι μέσα απ΄τους στίχους.
Να μοιραστούμε ποιήματα αγαπημένα, να μάθουμε ποιητές, να επιβεβαιώσουμε πως ζούμε στην χώρα αυτών."

Άλλος με τη βάρκα μας!

" Έχω μια βάρκα με πανιά " 

Έχω μια βάρκα, μια βάρκα με πανιά

και μια μικρή στην Κοκκινιά.

Έχω μια βάρκα, μια βάρκα με πανιά

και μια μικρή στην Κοκκινιά.

Ασημοστολισμένη 

και πολυαγαπημένη

κι η καρδιά της η γαλάζια 

στην καρδιά μου κάνει 

νάζια.

Έχω μια βάρκα, μια

βάρκα που χωρά

πέντε φιλιά και μια χαρά.

Μια πίκρα σαν θα πάρει

θα γείρει, θα μπατάρει

και η θάλασσα η γαλάζια 

 στην καρδιά μου κάνει νάζια.

Στίχοι : Γιάννης Λογοθέτης

Μουσική : Κώστας Κωνσταντινόπουλος

Ερμηνεία : Γιάννης Πουλόπουλος

Η ανάρτηση είναι μέρος του παιχνιδιού  " Άλλος με την βάρκα μας" που διοργανώνει η Πέτρα. 

Για περισσότερες πληροφορίες και για να δηλώσετε συμμετοχή πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://pistos-petra.blogspot.gr/2014/06/blog-post_9905.html

Photo a day 19 - 24 ( June )

Day 19...habit

Day 20....Yay!!

Η παραλία των Εγκρεμνών στη Λευκάδα!

Day 21...Here i am

Στον δικό μου παράδεισο! :)

Day 22...Growing

Μεγαλώνοντας! 

Day 23....In this moment

Αυτή την στιγμή και το νερό που πέφτει αποθανατίστηκε για πάντα!

Day 24...What June looks like

Με μια φέτα δροσερού καρπουζιού!!

Εγκρεμνοί ( Λευκάδα )

Στο νοτιοδυτικό τμήμα της Λευκάδας βρίσκεται μια από τις καλύτερες παραλίες της Μεσογείου. Οι Εγκρεμνοί!
Δύσκολη η πρόσβασή της μια και πρέπει κανείς να κατέβει τριακόσια πενήντα σκαλοπάτια.
Όσοι τολμήσουν όμως θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν το μπάνιο τους στα πεντακάθαρα τυρκουάζ νερά του Ιονίου!

Η ανάρτηση είναι για την στήλη Kαλοκαιρινές Αποδράσεις
Μπορείτε εδώ να βρείτε πληροφορίες και να δηλώσετε συμμετοχή:
http://glykia-zoi.blogspot.gr/2013/10/blog-post_12.html

Ιστολόγια που συμμετέχουν: 

http://ekfrastite.blogspot.gr/
http://delfinaki-sunset.blogspot.gr/
http://confusedmindblog.blogspot.gr/

Summer memories

Η γλυκιά Κατερίνα μας προσκάλεσε να μοιραστούμε καλοκαιρινές αναμνήσεις.

Αρχικά σκέφτηκα να μοιραστώ κάποιο ανέμελο και όμορφο καλοκαίρι. 

Στη συνέχεια όμως αποφάσισα να μιλήσω για το περσινό μας καλοκαίρι. 

Ήταν περίπου οι ίδιες μέρες του Ιουνίου όταν ο γιατρός που παρακολουθούσε τον γιο μας, μας ανακοίνωσε πως έπρεπε να αποφασίσουμε να χειρουργηθεί άμεσα προκειμένου να προλάβουμε το καλοκαίρι και να έχει την δυνατότητα να κάνει θαλασσινά μπάνια ( αυτό θεωρούνταν και το καλύτερο κομμάτι της αποθεραπείας του).

 Ένα χειρουργείο πολύωρο, επικίνδυνο και κρινόμενο ως τα σοβαρότερα του ορθοπεδικού τομέα.

Ο γιος μου έχοντας ταλαιπωρηθεί ένα ολόκληρο χρόνο με την θεραπεία που ακολουθούσε, ασυζητητί, ήθελε να προχωρήσει στο χειρουργείο. 

Μέσα σε λιγότερο από είκοσι μέρες βρεθήκαμε στο δωμάτιο της κλινικής, εκείνος ντυμένος με τα κατάλληλα χειρουργικά "ενδύματα",  χαμογελαστός, έκανε αστεία με το ντύσιμό του και έδειχνε πολύ χαρούμενος που επιτέλους θα δίνονταν λύση στο πρόβλημά του. 

Όλοι γύρω του συμμετείχαμε στην χαρά του μ' ένα έντονο όμως σφίξιμο στο στήθος και ένα στομάχι έτοιμο να εκραγεί.

 Κι η ώρα της αλήθειας ήρθε.

 Τον ακολούθησα μέχρι την πόρτα του χειρουργείου και με χαμόγελο του είπα " κοίτα αγορίνα μου όταν ξυπνήσεις μην αρχίσεις την γκρίνια, σε παρακαλώ". 

Η πόρτα έκλεισε και η έκρηξη όλων αυτών που πραγματικά ένιωθα μέσα μου δεν άργησε να γίνει.

Επτά ατελείωτες ώρες χειρουργείου και μιάμιση ώρα ακόμα μέχρι να τον φέρουν στο δωμάτιο.

Γύρισε με το ίδιο χαμόγελο μα αυτή την φορά ρωτούσε με αγωνία αν πήγαν όλα καλά.

Η νάρκωση φεύγει εντελώς και παραπονιέται έντονα πως δεν νιώθει τα χέρια του.

Οι γιατροί πηγαινοέρχονται ανήσυχοι, καλούν νευρολόγο και τελικά αποδίδουν το γεγονός σε τραυματισμό των νεύρων (των χεριών) από την πολύωρη στάση που είχε στο χειρουργείο.

Το αριστερό χέρι -σε αντίθεση με το δεξί που επανήλθε πλήρως σε ένα μήνα- έκανε τέσσερις μήνες.

Οι δύσκολες ώρες σαν κι αυτές περνούν. 

Ξεχνιούνται! 

Ειδικά όταν οι επαναληπτικές εξετάσεις ένα χρόνο μετά, σου επιβεβαιώνουν ό,τι όλα είναι καλά. :)

Στο Summer Memories συμμετέχουν:

Νάσια από το Nasia's blog
Μαρία από το Συλλέγω Στιγμές
Hengeo από το Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή
Rylie από το My Thoughts Notebook
Ειρήνη από το Η κουκουβάγια και το σόι της!
Flore G από το Διαβά-ΖΩ
Βιβή από το confusedmindblog
Κική από το Εκφράσου
Μάρθα από το Γίναμε Γονείς
Μαρία από το my happiness project
Μαριλένα από το marilenaspotsofart  
Μαρία από το mytripssonblog
Αριστέα από το Η ζωή είναι ωραία  

Photo a day 13 - 18 ( June )

Day 13...Simply

Day 14...Cross

Day 15...Lovely

Day 16....In the shandows

Day 17...Peaceful

Day 18...Quirky

Η κυρά η κριτική ( Γ. Βιζυηνός )- Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα

Με χιουμοριστική διάθεση η συμμετοχή μου σήμερα στο "Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα"

Η κυρά η Κριτική,

που, με λύχνο δίχως φέξη,

πασπατεύ' εδώ κ' εκεί

ναύρη κάτι να το φέξη.

Κάθε ώρα και στιγμή

που φανή στα βλέμματά μου,

μ' ενθυμίζει μια χλωμή,

μια γριά γειτόνισσά μου.

Την ελέγαν Κουτσουμπού,

γιατ' εκούτσενε λιγάκι

και την νόμιζε μπουμπού

κάθ' ανήλικο παιδάκι.

Γιατί ήτανε πολύ

μυταρού, κι ασχημομούρα

κ' είχε μίαν αψηλή

πα στην ράχη της καμπούρα.

Κ' είχε μάτια γυριστά

το καθένα σε μια κώχη

κ' έβλεπε παντού σωστά,

μόνον εμπροστά της όχι.

Μιάν ημέρα, σαν παιδί,

πα στον τοίχο μας καβάλλα,

επερνούσα μια χορδή

σε μια χελωνοκαυκάλα.

Και με χέρι τρυφερό

εδοκίμαζα τον ήχο.

Όταν έξαφνα θωρώ.

Νά την; Έξ' από τον τοίχο.

Και με κοίταξε λοξά,

σαν πανούκλα και κατάρα :

- Ουχ! να μου χαθής, μυξά!

που μου θέλεις και κιθάρα!

>> Διες! Ακόμα δεν γροικά

τα βρακιά του να φορέση,

και με σύνεργ' ανδρικά

μου κουρδίζεται στην μέση!

>>Τίνος γέννα είσαι συ,

βρε φρυδά και μαυρομάλλη,

που γυρνάς με περισσή

ξεσπασιά μεσ' στο κεφάλι ;

>> Κι από μια μπουκιά παιδί,

μου φοράς το καλαμάρι,

και βαράς κάθε χορδή

με το δόλιο σου δοξάρι;

Σαν μ' ερώτησεν αυτά

με τα χείλη σαλιασμένα,

την κυττάζω θαρρετά,

και της λέγω πεισμωμένα :

- Τι θαρρείς; Σαν τα παιδιά,

που ζαρώνουν στες γωνιές σας;

Γω 'χω νου, κι έχω καρδιά,

κ' είμαι γυιος της Μιχαλιέσσας!

>> Και, σαν θελ' η Παναγιά,

θενά γίνω δίχως άλλο

μέσ' στης Θράκης τα χωριά

υποκείμενο μεγάλο!

- Βρε, βρε, βρε ! Άμ' τι θα πη!

Και γιατί δα τάχατ' όχι;

Αυτό είναι προκοπή!

Βλέπεις,η γενιά σας τόχει.

>> Η γενιά σας, που βαστά

το περίσσιο της καμάρι

από πάππον ασβεστά,

κι από κύρη καρβουνιάρη!

>> Μα, σαν γένης μια φορά,

μην ξεχνάς δα πως με λένα.

Να! στα μούτρα, μασκαρά,

που θα παινεθής σ' εμένα!

Κ' ένα βλέμμα με κολλά

με τ' αλλοίθωρό της μάτι,

που στα στήθη τ' απαλά

ένοιωσα που μ' ηύρε κάτι!

Κάτι πιάσιμο κακό,

που ακίνητο μ' εκράτα,

σαν βρεγμένο ποντικό,

μπρος στην νηστικιά την γάτα!

- Μωρέ τέτοιαν ομορφιά

δεν μου λες ποιος σου την δίδει;

( Ώ! Να φάγω τα καρφιά,

αν δεν είν' αυτό φκιασίδι! )

Είπε, τάχατες κρυφά.

Κι απ' τον κόρφο της μου βάνει

κάτι μούσμουλα στυφά,

κ' έτσι δα με καλοπιάνει :

- Έλα κάπου, να σε πω

ένα μυστικό λογάκι.

Νάξερες πως σ' αγαπώ!

- Σαν ο σκύλος το γατάκι!

Της φωνάζω, το ζαβό.

Μα και πάλι, δίχως τρόμο,

βιάσθηκα να καταβώ

απ' τον θρόνο μου στο δρόμο.

Να μη φήσω την γριά

με την μαύρη της ιδέα :

πως η ψεύτικη θωριά

κάμνει την μορφή μ' ωραία.

- Έλ, κάτσ' εδώ κοντά.

Δώθε! Μέσ' στα σκέλια μ' έλα!

Και στο σάλιο της βουτιά

την λερή της εμπροστέλα.

Στην κοιλιά της μ' ακουμβά

πα στο πρόσωπό μου σκύβει

την μπροστέλα της τραβά,

και τα μάγουλά μου τρίβει!

Τρίψε τρίψε το πανί,

με κατάντησε ν' ανάψω!

Μια με τσούζει μια πονεί-

Απ' την φούρκα μου θα κλάψω!

Μια το ρούχ' αυτή κυττά,

μιά το μάγουλό μου πάλι.

Και στενάζει βαρετά,

και κουνεί τ' αχνό κεφάλι.

- Όσο τρίβω μια μεριά,

για να βγη το ξένο χρώμα,

τόσο γίνετ' η θωριά

ομορφότερη ακόμα!

>> Τούτο βέβαια δηλοί,

τούτο βέβαια σημαίνει,

πως η τέχν' είναι καλή,

και γι' αυτό η μπογιά δεν βγαίνει.

>> Τέχνη είπα. Με ακούς;

Γιατ' ωραία από την Φύση

μέσα σ' όλους τους γραικούς

μόνο μένα 'χουν γεννήσει.

Τότ' εγώ απ' τα στενά

ξεπετώ σαν το σπουργίτη,

και της κάμνω ετσινά!

με το δάχτυλο στην μύτη....

Χρόνια πέρασαν πολλά

από τότε φτερωμένα.

Κ' ελήσμονησα πολλά,

που μ' επείραξαν εμένα.

Μα, με κάθε κριτικό,

ενθυμούμ' ώς τ'ωρ' ακόμα

το αχρείο λαδικό

με το σαλιαρό το στόμα!

Γεώργιος Βιζυηνός (1882 ) από την συλλογή "Ατθίδες Αύραι"

"Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα".. είναι μια όμορφη ιδέα της Μαρίας Νι κι όπως χαρακτηριστικά γράφει η ίδια :   
"Ας τολμήσουμε όλοι μας να νιώσουμε ελεύθεροι μέσα απ΄τους στίχους.
Να μοιραστούμε ποιήματα αγαπημένα, να μάθουμε ποιητές, να επιβεβαιώσουμε πως ζούμε στην χώρα αυτών."

Photo a day 7 - 12 ( June )

Day 7.....pattern ( σχέδιο )

Day 8....T is for...trees ( δέντρα )

Day 9...we live here ( μένουμε εδώ )

Day 10....flying ( πετώντας )

Day 11.....the beginning ( η αρχή )

Day 12....pastel ( παστέλ )

Αγκαλιά στον καναπέ ( Το παιχνίδι της αγάπης )

Ας μείνουμ' έτσι, να μη μιλάμε
αγκαλιασμένοι στον καναπέ
ν' ακούμε δίσκους που αγαπάμε
φυλακισμένοι σ' ένα... ποτέ.

ποτέ μη φύγεις, εδώ να μείνεις
να με παιδεύεις, να με φιλάς
με τόση γλύκα να μ' ανακρίνεις
έτσι φευγάτα να μ' αγαπάς..

Αγκαλιά στον καναπέ μας, με τα μυστικά εφέ μας
τα κοινά μας μονοπάτια στη ζωή.
Αγκαλιά στην κάθε μέρα, μια χαρά και μια.. φοβέρα
τα παιδιά που μεγαλώνουμε μαζί...
Αγκαλιά, να μη χαθούμε, και να μην παραδοθούμε,
σ' εποχή που δε χωράει το «μαζί»....

Ας ξεχαστούμε, σ' αυτό το βράδυ
που βρέχει έξω και τραγουδούν
μικρές σταγόνες πάνω στο τζάμι
και αναμνήσεις που μας κρατούν..

Φωτογραφίες από ταξίδια
σ' ένα πουλόβερ ένας λεκές,
στην κάμαρά μας....κρυφά παιχνίδια
στο μάλλωμά μας.. υπερβολές...

Στίχοι: Μαρία Παπαδάκη
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Ερμηνεία:Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

                            

             

Αφιερωμένο το παραπάνω τραγούδι σε όλους όσους :

Βρίσκουν τρόπο να ομορφαίνουν τις κοινές στιγμές τους ακόμα κι όταν περάσουν πολλά χρόνια από την πρώτη μέρα της γνωριμίας τους. Ακόμα και με μια ζεστή αγκαλιά σιωπηλά στον καναπέ!

Μιλούν λίγο για την αγάπη μα την εφαρμόζουν πολύ στην πράξη. Με ένα άγγιγμα, ένα χάδι, ένα φιλί ή ακόμα και μ' ένα χαριτωμένο πείραγμα!

Αντιμετώπισαν απίστευτα δύσκολες ώρες μαζί, και αντί αυτό να τους χωρίσει, τους ένωσε περισσότερο και έκανε την αγάπη τους πιο δυνατή.

Δακρύζουν βουβά για τις ίδιες εικόνες στο άλμπουμ των αναμνήσεων. 

Χαμογελούν το ίδιο με πολλές άλλες!

Τσακώνονται "γλυκά" και γνωρίζουν πως ο τσακωμός αυτός ανήκει στο σπάσιμο της καθημερινής ρουτίνας και στην αναζωπύρωση του πάθους τους.

Έχοντας ξεκινήσει έναν υπέροχο περίπατο να πιάνει ξαφνική μπόρα και να χαίρονται σαν μικρά παιδιά να τσαλαβουτούν στα νερά και να αγκαλιάζονται τρυφερά, αδιαφορώντας αν οι περισσότεροι τους χαρακτηρίσουν ανώριμους! 

Μέσα από την διαφορετικότητα του χαρακτήρα τους ξεφορτώνονται τα "εγώ" τους και οδηγούνται στο "εμείς".

Και γερνώντας μαζί να νιώθουν ευλογημένοι που είχαν ο ένας τον άλλον στην πιο όμορφη μα και πιο δύσκολη διαδρομή. 

Τη διαδρομή της ζωής!!!!

Το post είναι μέρος του παιχνιδιού που διοργανώνει η αγαπημένη μου Κική από το Εκφράσου!

Άλλα ιστολόγια που συμμετέχουν στο παιχνίδι μπορείτε να δείτε, εδώ

Το μπαλκόνι της Ηλείας

Σε υψόμετρο 600 μέτρων στην ορεινή Ηλεία και στα σύνορα Αχαίας-Αρκαδίας βρίσκεται το οροπέδιο της Φολόης και το περίφημο δάσος της με βελανιδιές που καλύπτει μια έκταση 42.000 στρεμμάτων. 
Στη διαδρομή μας από Πάτρα προς Τρίπολη μέσω της εθνικής οδού 111 και στο ύψος της Αμαλιάδας
συναντάμε την αρχή ενός από τα σπανιότερα δάση των Βαλκανίων. 

Στο σημείο αυτό επικρατούν οι χοντρές και πολύκλωνες βελανιδιές.

Τα μόνα φυτά που αναπτύσσονται στον ίσκιο τους είναι φτέρες και σφερδούκλια.

Στην επόμενη διασταύρωση ακολουθώντας αρχικά την διαδρομή προς Αρχαία Ολυμπία και στη συνέχεια τη διαδρομή προς το χωριό της Φολόης θα απολαύσουμε μια υπέροχη διαδρομή ανάμεσα σε πανύψηλες και ευθείες βελανιδιές.

Σε διάφορα σημεία του δάσους θα συναντήσουμε χαρακτηριστικά σημειωμένους δασικούς δρόμους οι οποίοι είναι κατάλληλοι για όσους αγαπούν την ιππασία και την ποδηλασία.

Μα και για όσους αγαπούν έναν περίπατο κάτω από τον ίσκιο των δέντρων και το τραγούδι των πουλιών είναι ένας από τους ιδανικότερους προορισμούς.

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν τον Απρίλιο του 2013.

Η υπόσχεσή μου για μια έκπληξη σε ένα αγαπημένο πρόσωπο - από εκείνα τα μέρη- πραγματοποιήθηκε σήμερα με τούτη την ανάρτηση έστω και ένα χρόνο μετά.